Door Aletta Winsemius (MOVISIE) – Ruim twee jaar geleden begon de

voorbereiding van de invoering van de Wet Maatschappelijke Ondersteuning (Wmo).

Dit was het startschot van tal van initiatieven: gemeenten werden uitgenodigd om

deel te nemen aan pilots, er verschenen handreikingen en er werd een website

gelanceerd. Al deze inspanningen waren er op gericht om gemeenten goed beslagen

ten ijs te laten komen op 1 januari 2007, de dag dat de wet van kracht

werd.

Een nieuwe wind waaide door Nederland. Maar heeft deze frisse wind ook voor

de nodige opschudding gezorgd? Met andere woorden, zijn er inderdaad nieuwe

aanpakken ontwikkeld om maatschappelijke ondersteuning op lokaal niveau vorm te

geven? De wet beoogt integraal beleid, horizontale verantwoording,

beleidsparticipatie van draagkrachtige én kwetsbare inwoners van een gemeente.

Nieuwe combinaties zouden gaan ontstaan en er zou meer draagvlak voor beleid

komen. Is dit ook gebeurd?

Twee trendsIn eerste instantie hebben alle gemeenten

veel aandacht besteed aan de veranderingen in voorzieningen die direct gevolgen

hebben voor cliënten, zoals hulp bij het huishouden en het Wmo-loket. Op die

manier hebben ze ervoor gezorgd dat de burger zo weinig mogelijk praktische

problemen ondervindt van de invoering van de nieuwe wet.

Daarnaast hebben gemeenten vanaf het begin veel belangstelling getoond voor

participatie. De participatiegedachte in de Wmo sluit naadloos aan op een al

bestaande ontwikkeling, namelijk die van meer aandacht voor eigen initiatieven

van burgers. Niet alles moet meer als vanzelfsprekend door instellingen en

overheden worden bedacht en uitgevoerd. De wijkgerichte aanpak,

vrijwilligerswerk, het waren onderwerpen die de laatste jaren op de

gemeentelijke en welzijnsagenda’s waren terechtgekomen. De Wmo sloot daar keurig

op aan.

Het hele artikel is drie maanden na publicatiedatum te lezen op
href=”https://www.zorgwelzijn.nl”>www.zorgwelzijn.nl