Dit jaar bestaat de Vereniging voor Samenlevingsopbouw WVT tachtig jaar.
Van der Sluis en Van Dis zijn beiden fulltime vrijwilliger. De vereniging heeft zo’n tweehonderd vrijwilligers en een kleine 1900 leden. Er zijn vijf vaste krachten in dienst, drie in de huishoudelijke dienst, twee agogen en een administratieve kracht. Een beetje weinig, vindt Van Dis. ‘Het zou wel plezierig zijn als we er een hele of halve vaste kracht bij kregen. Want het wordt steeds moeilijker fulltime vrijwilligers te vinden. Mensen die een paar uur per week een cursus willen geven zijn altijd wel te vinden. Maar het aantal vrijwilligers dat hier bij wijze van spreken lééft, loopt terug.’
En juist nu het economisch weer minder gaat, zou de toeloop op de vereniging wel eens toe kunnen nemen. Want, zo stelt Jannie van der Sluis, de vereniging staat ook open voor mensen die eigenlijk de deelname aan de activiteiten niet kunnen betalen. ‘Wat dat betreft vind ik dat de gemeente een fout heeft gemaakt. Vroeger kregen bijstandsgerechtigden een kaart waarmee ze bij ons konden sporten. Wij tekenden dan de judo- of tennislessen af. Maar de gemeente vond dat te betuttelend. Nu krijgen gezinnen in de bijstand gewoon een extra bedrag. Maar dat gaat veelal op aan andere zaken. Dan kunnen de kinderen niet meer sporten. Wij maken dan een afspraak over afbetaling. Meestal valt er wel wat te regelen.’
Het werken met een organisatie die vrijwel geheel uit vrijwilligers bestaat, heeft tot voordeel dat de medewerkers veel dichter bij de mensen staan voor wie ze werken, vinden Van Dis en Van der Sluis. ‘Veel mensen komen hier eerst als deelnemer aan activiteiten. Dat biedt voor ons de mogelijkheid om te signaleren of er meer problemen zijn. Als mensen bijvoorbeeld eenzaam zijn of zich vervelen, kunnen we ze vragen om te helpen bij de activiteiten. Die wisselwerking zorgt ervoor dat je als vereniging weet wat er speelt in de buurt. Je hebt overal je contacten. Dat is onontbeerlijk voor opbouwwerk. Je kunt geen opbouwwerk bedrijven vanachter een bureau, dat werkt niet.’
Het gebouw van de vereniging is betaald door de gemeente Bilthoven. Wethouders gebruiken het gebouw dan ook geregeld voor overleg met bewonersgroepen. ‘Dat is ook één van onze taken,’ zegt Van Dis. ‘We voeden mensen op zodat ze een gesprek met een wethouder kunnen voeren. Sommigen durven geen mond open te doen, anderen willen een wethouder gelijk over de tafel trekken. Als ik dan iemand hoor die door onze tussenkomst een goed en kritisch gesprek met de wethouder voert zonder stil te worden of te gaan meppen, dan voel ik me trots. Dan denk ik: dat heeft ie toch mooi hier geleerd.’
