Iedereen praat op een andere manier over eenzaamheid, met een andere taal en vanuit een ander perspectief. Het is belangrijk om daarvan op de hoogte te zijn, stelt hoogleraar Andries Baart: ‘Er heerst in Nederland een monocultuur in het denken en praten over eenzaamheid. Maar bewustzijn over de verschillende discoursen kan ons juist verder helpen.’
Baart houdt zich al jarenlang bezig met eenzaamheid en heeft de beschikbare literatuur over het onderwerp nauwkeurig uitgeplozen. Het valt hem op dat er op uiteenlopende manieren over eenzaamheid gesproken wordt. ‘Iedereen heeft zijn eigen perspectief op wat eenzaamheid is en legt dat in zijn eigen taal uit. Dat noemen we ook wel discoursen: manieren van spreken en denken om een bepaald uitzicht op de wereld te benoemen en interpreteren.’
Verstandige benadering van Andries Baart. Mooi! Wat ik me afvraag is in hoeverre eenzaamheid gezien wordt als een gevolg of een reactie op een hechtingsstoornis? Dus als een manier van het in leven staan waarbij de oorsprong in de (vroege) jeugd ligt?