Lees hier meer blogs van William Miero >>

Waar voorheen vrij makkelijk zelfstandig een baantje gevonden kon worden, wordt er nu steeds vaker bij ons aangeklopt voor hulp. Dat betekent dat we moeten improviseren om hen toch die begeleiding te geven die ze nodig hebben.

De begeleiding kan bijvoorbeeld bestaan uit praktische zaken zoals het vinden van vacatures, maar ook gedragsoefeningen over hoe je een gesprek aangaat en hoe je jezelf presenteert. Hoe snel zaken geregeld kunnen worden is afhankelijk van de inzet van de jongere zelf, onze begeleiding, het aanbod en de betrokkenheid en deskundigheid van professionele partners.

Ook als het gaat om het aanvragen van uitkeringen zijn die deskundigheid en betrokkenheid essentieel. Zo ben ik bezig met de aanvraag van een Wajong-uitkering voor een jongen. Hij zat eerst in een traject waar bekeken werd wat zijn mogelijkheden waren. Na een IQ-test bleek dat hij niet geschikt was voor het project en is hij teruggemeld naar het Jongerenloket. Er werd tegen mij gezegd dat een Wajong-uitkering meteen was aangevraagd en dat het een paar weken zou duren.

Na een paar weken vroeg ik naar de stand van zaken. Er was nog geen bericht. Een medewerker vroeg zichzelf af of de uitkering eigenlijk wel was aangevraagd. Na een tijdje stalken van mijn kant, zou alles op managementniveau zijn geregeld en ik kon naar het Jongerenloket om de zaak af te ronden. De manager zou op de hoogte zijn.

Aangekomen bij het loket werd me verteld dat men die manager niet kende, Er werkte wel iemand met die naam, maar die had een hele andere functie. ‘Maar…’, vroeg de baliemedewerkster, ‘een Wajonguitkering…die is toch alleen voor mensen die…..’ en vervolgens wees ze met haar wijsvinger naar haar voorhoofd. De desbetreffende jongen stond naast me en aanschouwde het. De medewerkster zei dat ik toch echt bij UWV moest zijn.

Bij UWV aangekomen vertelde een medewerkster dat de Wajong-uitkering niet meer bestond. Na daarover met haar in discussie te zijn gegaan, kreeg ik bijval van haar collega, die vertelde dat de Wajong nog steeds bestond. We konden telefonisch een afspraak maken, werd verteld. Daarop heb ik een pittig telefoongesprek gevoerd met een medewerker van de voorziening die zijn uitkering in eerste instantie aangevraagd zou moeten hebben. Daar werd me beloofd dat zij donderdag met spoed de uitkering opnieuw aan zouden vragen. Ik zou bericht krijgen. Vrijdag belde ik weer om te vragen naar de stand van zaken en kreeg het antwoord dat men er maandag naar zou kijken.

Deze casus is geen incidenteel geval. Wat ik wil zeggen, is dat er een moeilijke tijd aankomt en dat het belangrijk is dat de professionals deskundig en betrokken zijn en er tussen de verschillende instanties goede afspraken worden gemaakt om processen zo soepel mogelijk te laten verlopen.

William Miero (1964) houdt zich bezig met advisering, projectontwikkeling en uitvoering op het gebied van Jeugd & Jongerenwerk, Jeugd & Veiligheid en Leefbaarheid. In 1993 is hij als jongerenwerker in Oss begonnen en momenteel actief als zelfstandige met name in de Randstad en midden Nederland. Jeugd is zijn passie en onder het motto ‘vrijheid binnen grenzen, voor jongeren en jongerenwerkers’ is hij voortdurend met collega’s en partners op zoek naar mogelijkheden om jongeren een plek te geven in de samenleving.