De programmamakers zijn voor dit project geïnspireerd door onderzoek in Engeland. In Londen startte de lokale hulporganisatie Broadway in 2009 een project waarbij dertien daklozen ieder drieduizend pond kregen zonder verplichtingen. De enige vraag die ze zichzelf moesten stellen was: wat denk je zelf dat goed voor je is? Anderhalf jaar later hadden zeven van hen een dak boven het hoofd. Uit het programma The Amsterdam Project moet blijken of deze aanpak ook voor de Amsterdamse daklozen zou kunnen werken. Kijk hier de afleveringen terug >>

Nico Ooms is projectleider bij Stichting De Tussenvoorziening in Utrecht. Een maatschappelijke opvang waar dak- en thuislozen worden begeleid.

‘Ik vind The Amsterdam Project een sympathiek programma. De combinatie geld beschikbaar stellen en begeleiding geven zou volgens mij best kunnen helpen. Je ziet dat één van de deelnemers, een jonge vrouw (Cheyenne), een behoorlijke nieuwe start kan maken met behulp van dat geld. Hoewel een andere deelnemer weer ontzettend veel geld aan hotels uitgeeft. Ik ben heel nieuwsgierig hoe het na dit programma met ze zal gaan. Maar als ze niet allemaal onderdak hebben, wil dat niet per se zeggen dat het programma totaal niet geholpen heeft. Ze worden een jaar gevolgd en dat is ook een vorm van contact, aandacht krijgen en gezien worden. Bovendien komen ze wel in aanraking met de hulpverlening. In het programma wordt de nadruk gelegd op eigen regie: de daklozen moeten zelf bedenken hoe ze weer op de rit komen en welke hulp ze daarbij willen gebruiken. Toch gaat er ook wel iets mis. Ik zie Beau met een vriend van Gerrie praten over Gerrie, waar Gerrie zelf bijzit. Je moet niet over iemand praten, maar met iemand in gesprek gaan. Het zijn vijf prachtige mensen die natuurlijk wel gecast zijn. Het zijn de ‘kansrijkere’ daklozen en dat geeft niet het totaalbeeld van de daklozen in Nederland. Er zijn veel mensen op straat met een ernstige verslavingsproblematiek, psychiatrische problemen of een beperking die nooit aan dit programma mee kunnen doen. Toch is er niks mis mee om ook deze ‘kansrijke’ daklozen te laten zien. Die zijn er net zo goed. Ik zou het programma nog sympathieker vinden wanneer de presentator iets meer op de achtergrond zou treden zodat de deelnemers en de hulpverlening meer aandacht krijgen. Misschien zoals documentairemaker Frans Bromet die achter de camera de vragen stelt. Ik vind dat Beau wel heel veel op de voorgrond is. Maar het zal wel personality tv zijn.’

Nico geeft het programma 3 sterren.

Wat werkt in de Maatschappelijke Opvang?
In de databank Effectieve sociale interventies van Movisie lees je welke aanpakken er zijn in de Maatschappelijke opvang, welke ervaringen er met deze aanpakken in de praktijk zijn opgedaan en of de interventies effectief zijn. Kijk hier voor de interventies >>

Hugo Verbunt is casemanager bij Altrecht in Utrecht op de afdeling ABC. Hij begeleidt jongeren met vroege psychoseproblematiek en heeft dagelijks met dak- en thuisloze jongeren en hun naasten te maken.

‘Laat ik vooropstellen dat ik mijn mening op basis van één aflevering heb gevormd, dus het zou kunnen dat ik belangrijke achtergrondinformatie mis. Wat mij opvalt is dat Beau heel integer overkomt en dat de situatie van de deelnemers hem aan het hart gaat. Alle lof voor Beau wat dat betreft. Maar in zijn gespreksvoering gaat echt veel fout. Hij stelt vooral gesloten, suggestieve en retorische vragen en laat zo geen ruimte voor de deelnemers. Ook is hij vaak directief. Dat is ook logisch, omdat hij geen hulpverlener is. Dat is echt een gemiste kans. Zo gaat hij samen met Gerrie naar zijn geboortedorp en spreekt daar met een jeugdvriend. Dat is heel goed: er wordt gekeken naar de natuurlijke hulpbronnen van Gerrie. Maar in dat gesprek gaat veel verkeerd. Beau en die vriend spreken met elkaar terwijl Gerrie er een beetje beduusd bij zit te kijken. Een gesprek moet je mét iemand voeren, niet óver iemand. Dat soort dingen maakt dat het programma heel oppervlakkig wordt. De problemen worden bovendien heel eenzijdig belicht en niet vanuit verschillende disciplines bekeken. Heeft iemand misschien psychische problemen? En wordt iemand misschien overvraagd? Dat wordt niet duidelijk. Ik vond bovendien het item met de dakloze Marco echt naar om te zien. Hij was op het vliegveld Zaventem tijdens de bomaanslagen. Beau springt meteen in de auto naar Brussel om hem te helpen. Dat sluit heel erg aan op de presentiebenadering en dat is heel mooi. Maar wanneer Marco zegt dat hij waarschijnlijk wel nachtmerries zal krijgen, ziet niemand dat er hier misschien wel sprake is van een post traumatische stressstoornis (PTSS). Er wordt gewoon niet op ingegaan. Kijk, misschien wordt er achter de schermen wel hulp gegeven, maar ik zie alleen maar dat Beau hem in het hotel afzet de avond na de aanslag. Zo wordt de indruk gewekt dat ze niet zorgvuldig en volledig zijn, terwijl dat misschien wel zo is. Er waren bovendien behoorlijk veel shots waarin Beau centraal staat, terwijl de hulpverleners maar kort in beeld komen. Hulpverlener Rokus Loopik zegt bijvoorbeeld heel zinnige dingen, maar er wordt nauwelijks een vertaling gemaakt naar de deelnemers. Het programma lijkt ervaringsdeskundigheid niet in te zetten. Als hulpverlener blijf ik na het kijken van dit programma met heel veel vragen zitten. Maar ook de neutrale kijker valt het op. Ik keek de aflevering met een vriendin en die zei ook na het verhaal over Marco: “Hè? En dat is het dan?”.’

Hugo geeft het programma 1 ster.

De rubriek Wat werkt op tv? is een rubriek in samenwerking met Movisie waarin sociale professionals tv-programma’s bespreken waarin een hulpvraag of een sociaal probleem wordt behandeld. Eerder in deze rubriek: ‘Het is hier geen hotel’, ‘Danny zoekt problemen’, ‘Family Island’, ‘Anita wordt opgenomen’ en ‘Een dubbeltje op zijn kant’. Bekijk hier de eerdere edities >>