Jo Hermanns, emeritus hoogleraar Opvoedkunde, reageert op de ingreep van het kabinet in de jeugdzorg: ‘Iedere keer zien we dezelfde problemen in de jeugdzorg en iedere keer zien we dezelfde, niet helpende oplossing: weer een structuurwijziging. Het inhoudelijke verhaal, waar het probleem wezenlijk in zit, wordt niet aangepakt.’
Vrijdag 8 november kondigde het kabinet aan dat ze gaan ingrijpen in de jeugdzorg die gemeenten sinds 2015 onder hun hoede hebben. De Inspectie Gezondheidzorg en Jeugd en de Inspectie Justitie en Veiligheid concludeerden dat kwetsbare kinderen onvoldoende beschermd worden. Daarom wil het kabinet gemeenten nu verplichten om op regionaal niveau samen te werken om jongeren met complexe problemen beter te begeleiden.
Hogere tarieven, geen extra geld
Ook willen de
Een combinatie van het artikel en de reactie van mijn voorganger is wat mij betreft een kloppend plaatje.
Een maatschappelijke omslag in denken zal nodig zijn om het tij te keren van de stijgende vraag binnen de jeugdzorg.
En om het maar dichtbij te houden; een betere wereld begint bij jezelf.
Laten we weer leren lijden, omgaan met uitgestelde behoefte bevrediging en onze kinderen leren dat niet alles perfect en maakbaar is.
Heel mooie analyse mijnheer Hermanns. Ik maakte het net als U allemaal mee: de bureaus jeugdzorg, onderwijsachterstanden, onderwijsvoorrang, onderwijskansen, passend onderwijs, brede scholen, operatie jong, de centra voor jeugd en gezin. De slotzin uit uw artikel stoort me bijzonder :”maar dat is niet wat de GGZ- en jeugdzorgprofessionals willen. Daar kijken ze zelfs op neer. Dus die zie je niet zo vaak in de gezinnen”. Dat was misschien in het verleden zo maar daar is echt verandering in gekomen: sociale netwerkversterking, transformatie, wrap around, JIM, normaliseren.. dat gebeurt echt. De mechanismen zijn veel complexer. Wat te denken van ouders die persé een diagnose willen voor hun kind; het zijn er echt velen met allerlei nieuwe problemen: naast AD(H)D, autisme, depressieve klachten hebben we nu ook hoogbegaafd, hoogsensitief, nieuwe tijdskind, beelddenkers?. Wat te denken van scholen die vastlopen en op diagnoses aandringen? Wat te denken van de huisartsen en jeugdartsen die rechtstreeks verwijzen? Wat te denken van systemen waarin professionals werken, waar perverse prikkels het ketendenken frustreren? Ik vind uw denkrichting verfrissend maar jammer dat U alleen de zorgprofessionals aanwijst!