In de twee Rotterdamse Vogelaarwijken is de werkloosheid groot. De mensen die daar een bijstandsuitkering ontvangen, hebben de grootste afstand tot de arbeidsmarkt, zegt wethouder Schrijer. ‘Zij zitten relatief lang in de bijstand en hebben echt een stok achter de deur nodig.’ En voor die stok wil Schrijer best zorgen.
‘Deze groep ziet er vaak tegenop om bijvoorbeeld vroeg uit bed te komen of afspraken na te komen. Het is dan goed om te zeggen dat de aanpak niet vrijblijvend is. Wie niet op het aanbod ingaat, verliest zijn uitkering. Op deze manier filter je natuurlijk ook de mensen eruit die niet willen werken, omdat ze al op een andere manier hun geld verdienen bovenop hun uitkering.’
Wereldbaan
Bij het werkaanbod zal geen droombaan zitten, voorspelt de wethouder. Het is bijvoorbeeld mogelijk dat iemand boodschappen gaat inpakken bij Albert Heijn. Geen wereldbaan, maar sommigen zullen ook toegeven dat het beter is dan niets doen, beweert Schrijer. ‘Het is bovendien geen permanente situatie, en dus niet te vergelijken met een Melkert-baan. In twee jaar word je eventueel met behulp met een leerwerktraject naar een betaalde baan toegeleid.’
Arbeidshandicap
Schrijer wil na de Vogelaarwijken de methodiek ook in de rest van Rotterdam toepassen. Binnen vier jaar moeten alle bijstandsklanten in de havenstad een baan hebben. Dat kan ook vrijwilligerswerk zijn, legt de wethouder uit. ‘Het werk wordt natuurlijk aangepast aan het opleidingsniveau en het aantal uren dat iemand kan werken. Mensen met een arbeidshandicap zullen bijvoorbeeld niet doorstromen. Voor hen moeten we een langere periode financieren.’
Vacatures
Ondanks de huidige tijd, met veel werkloosheid, hoeven er voor deze mensen nauwelijks banen te worden gecreëerd. ‘Het gaat om werk dat voor de werkgever vaak niet rendabel is en voor de werknemer nauwelijks iets oplevert. Die banen blijven nu liggen.’ Wie ze opvult, behoudt zijn uitkering. De werkgever vult het inkomen aan tot iets boven bijstandsniveau. De wethouder verwacht bovendien dat er de komende jaren weer meer vacatures zullen ontstaan, als de economie aantrekt.
New York
De methodiek is niet nieuw, stelt Schrijer. Hij liet zich in zusterstad New York informeren, waar men al jaren op deze manier werkt. ‘Het lijkt op de Nederlandse wet die bepaalt dat jongeren tot 27 jaar geen uitkering trekken, maar of op school zitten of werk hebben, of in een traject zitten naar werk of opleiding. Met als verschil dat wij nu ook mensen ouder dan 27 aanpakken en wijkgericht te werk gaan. Bovendien is een vergelijkbaar project vorig jaar met een grote groep generaalpardonners van start gegaan, met succes.’
Daklozen
Iedereen in Rotterdam aan het werk binnen vier jaar. Is dat haalbaar? Schrijer is positief: ‘Het is ons ook gelukt om in twee jaar het aantal daklozen terug te brengen van 2900 naar 50.’ Rotterdam heeft wel vaker te maken met ingewikkelde vraagstukken waar grote groepen mee gemoeid zijn, stelt de wethouder. ‘Tja, hoe eet je een olifant op? Dat doe je hapje voor hapje.’
Meer weten? Lees dan ook de gratis Zorg + Welzijn Nieuwsbrief. Daarvoor kunt u zich hier aanmelden.
Bron: Foto: ANP/Lex van Lieshout
Ik wil hier ook iets over kwijt Sommige mensen zitten in een uitzichtloze thuissituatie waardoor zij niet kunnen werken Ik neem mijzelf als voorbeeld Ik ben ernstig depressief geraakt en denk regelmatig aan zelfdoding Ik probeer al 3 jaar woonruimte te vinden voor mijn ex vriend welke een narcist is Ik heb bij elke gemeentelijk instantie om hulp gevr. soms gesmeekt Maar er is geen afdoende hulp Lekker makkelijk om als wethouder te zeggen iedereen moet aan de slag Hoe gaat de gemeente om met zijn burgers wat voor verantw. nemen zij. ? Soc huurwoning minstens 7 jaar wachten tegen die tijd ben ik al dood
Ik vind het een goed initiatief. Het zal niet 100% haalbaar zijn wat wordt gesteld, maar het levert toch weer wat op. Niks doen is achteruitgang. Ik woon zelf in Utrecht en als ik smorgens naar mijn werk toe ga zie ik grote 10-hoogflats waar geen auto van zijn plaats komt. Iedereen ligt daar nog in bed tot de middag en gaat dan als ze eindelijk uit bed zijn wat op straat hangen. Ze zullen zich wel afvragen waarom ik iedere ochtend vroeg mijn bed uit ga om te gaan werken. Waarom werken als je ook geld kan krijgen voor niets doen? Er is voor deze mensen ook geen noodzaak om te gaan werken, ze hebben een dak boven hun hoofd, een oude auto voor de deur en ze hebben te eten. Genoeg geld van de uitkering en de rest klussen en stelen ze erbij. Veel jongeren gaan doen wat hun ouders doen, gewoon uitkering trekken dus. Ik ben het met Theo Hietbrink eens dat de politiek de ouderen die altijd hebben gewerkt maar nu door de crisis zonder werk zitten niet moeten pushen. Deze mensen hebben hun bijdrage aan de maatschappij al lang geleverd. Maar allen die nog nooit een uur gewerkt hebben mogen best worden verplicht!!!
De politiek loopt hier weg voor verantwoordelijkheden. Natuurlijk vind ik het belangrijk, dat mensen die dreigen weg te zakken in isolement, onzekerheid over eigen mogelijkheden op weg geholpen om zichzelf weer nuttig te voelen. Mensen die zelf geen initiatieven nemen om iets aan die situatie te veranderen moeten geholpen of misschien zelfs verplicht. Maar neem dan wel die individuele mens en zijn inspanningen als uitgangspunt en niet de slogan: Ieder aan de slag!
Wat mij betreft: Ik ben 55. Ik ben sinds 2 ½ jaar werkloos. Ik heb de ervaring dat het vinden van een baan een weektaak is. In deze werkloze periode heb ik 300 sollicitatiebrieven verstuurd, diverse telefoontjes gepleegd, gesprekken gevoerd en een paar keer ‘bijna maar net niet’ een baan gehad. Het uitzicht op een baan neemt met het verstrijken van de jaren niet toe. Slechts 10 % van de huidige werkloze ouderen komt weer aan de slag. Het gaat hier om mensen die echt wel een aantal stappen terug willen doen in functieniveau en salariëring. Het neveneffect van deze maatregel laat zich raden. De politiek hoeft zich niet meer actief te bemoeien met leeftijdsdiscriminatie (of andere soorten discriminatie) want als iedereen een baan heeft is dat niet aan de orde.
Dat je wat moet doen voor een uitkering is inderdaad niets nieuws, ook niet voor mensen ouder dan 27 jaar. De kern van het betoog van Schrijer is echter dat de werkloosheid in Rotterdam over vier jaar tot 0 moet zijn teruggebracht en dat is natuurlijk een utopie. In geen enkele economie is ooit sprake geweest van volledige werkgelegenheid en Rotterdam mag wellicht tot grootse dingen in staat zijn, dat krijgen ook zij niet voor elkaar. Natuurlijk is het boodschappen inpakken bij AH zinvol werk, het wordt alleen niet door AH betaald en dat geldt voor meer door Schrijer genoemde voorbeelden. Het (nood)gedwongen verrichten van onbetaald werk blijft mensen afhankelijk houden van een uitkering, want dat iedereen binnen 2 jaar doorstroomt naar regulier betaald werk is ronduit een fictie. Als dat ooit had gekund was dat wel in de periode voor de crisis en toen lukte het Schrijer ook al niet. Ik ben benieuwd welki verhaal Schrijer bij de volgende verkiezingen heeft en of hij dan kan uitleggen waarom zijn plan van nu niet gelukt is.