Artikel bewaren

Je hebt een account nodig om artikelen in je profiel op te slaan

Login of Maak een account aan
Reacties3

Wijkteam van kastje naar muur

Sociaal ondernemer Daphne van Knippenberg leidde tot vorig jaar december de pilot van het Sociaal Wijkteam Pelders- Hoornseveld in Zaanstad. Ze vertelt over het bijzondere dossier dat haar en het team in het najaar handenvol werk kostte.
Wijkteam Zaanstad
V.l.n.r.: Lonneke Boven

‘Vorig jaar april kregen we een telefoontje dat mevrouw Jansen in het Onze Lieve Vrouwe Gasthuis lag in Amsterdam. Ze had een TIA gehad, was inmiddels ontslagklaar, maar moest nog wel revalideren. Begin vijftig, dakloos, drugsverslaafd geweest. Amsterdam had geen zorgplicht voor haar, want het laatste adres waar ze stond ingeschreven, was hier in de wijk.’

Prostituee

‘Ik trof een ontzettend energieke dame die snel revalideerde. Ze woog 48 kg, bleek ook straatprostituee te zijn geweest en ze zei al acht keer eerder te zijn gedottterd. Waar nu naartoe? Ze had geen identiteitsbewijs, geen inkomen, geen zorgverzekering, niets.’

Paspoort

‘We hebben toen veel kastjes en muren gezien. Zolang er geen adres is, is er geen inkomen. Zolang er geen inkomen is, geen zorgverzekering en dan kun je het ziekenhuis weer niet uit. Er was niks waar er van alles moest zijn. Gelukkig was er iemand bij burgerzaken met wie ik een briefadres op het stadhuis voor haar kon regelen, tijdelijk. Maar ja, dan moest wel eerst de aangifte boven water komen van dat kwijtgeraakte paspoort. Ik heb de buurtregisseur van de politie in de Nieuwmarktbuurt gegoogled over wie mevrouw Jansen het wel eens had en via Twitter het verhaal uitgelegd. Hij kende haar inderdaad en kon een aangifte voor me regelen.’

Adres en identiteit

‘Een adres en identiteit, maar nu moest ze het ziekenhuis nog uit. Ze wilde de straat niet meer op, niet meer in de prostitutie. De verpleging kon na lang wikken en wegen een indicatie krijgen voor een verzorgingshuis. Maar het verzorgingshuis hier in de wijk wilde haar niet opnemen. De contactpersoon van het verzorgingshuis wenste niet met ons praten, want hij communiceerde alleen maar met ziekenhuizen. Ik heb het toen weer even op me genomen, want mag je van een collega verwachten, dat-ie net zo lang en hard tegen de instanties tekeergaat tot er iets gebeurt? Het stadhuis gebeld, jullie hebben zorgplicht, dat staat vast. Nemen jullie even contact op met het verzorgingshuis? Twee uur later belt de manager van het huis: ze mag maandag komen.’

Uitkering

‘Op 29 april mochten we mevrouw Jansen brengen. Mijn collega Marc van Pagée heeft het van me overgenomen, heeft ook de aanvraag van het paspoort geregeld, Barbara Lubbes is achter de uitkering aangegaan. Zeker zes of zeven leden van het team hebben ergens in het proces iets betekend. We hebben nieuwe kleding voor haar geregeld, Arlinie Verburg heeft die langsgebracht. Een zus van me had een tv over, die is door een vrijwilliger bezorgd. We hebben een woningurgentie aangevraagd. Carlijn Wiese vond via het web een kamertje, gratis spullen en een vrijwilliger om die spullen naar dat kamertje te brengen.’

Kamer weg

‘Maar op dat moment dacht mevrouw Jansen natuurlijk, dit is de dag dat ik niet kom opdagen. Kamertje weg. Vervolgens raakte ze haar mobiele telefoon kwijt en waren we haar ook kwijt. Tot het  moment dat we een belletje kregen: mevrouw Jansen ligt in het Lucas-Andreas ziekenhuis, heeft weer een TIA gekregen. Dit keer nog ernstiger, ze praat onverstaanbaar, aan één kant zijn haast alle functies weg. Het kringetje begon weer van voor af aan.’

Daklozen

‘We horen wel meer over het heen en weer gezeul van daklozen tussen gemeenten waar zij verblijven en de gemeente waar de zorgplicht ligt. Gemeenten worstelen er nog mee om die zorgplicht goed in te vullen. Marc is vorige week bij mevrouw Jansen langsgeweest. Zij komt waarschijnlijk in het verzorgingshuis hier in de wijk, dus het contact zal voorlopig blijven. We laten pas los als zij duurzaam goed zit of als we het contact verliezen en zij ook geen contact meer zoekt met ons. De druk op het team is best hoog. Vorig jaar hadden we een caseload van bijna duizend, op een team dat net was geformeerd. Maar als mevrouw Pieterse komt, met eenzelfde verhaal? Dan gaan we dezelfde weg.’

Van transitie naar transformatie; bent u al bij de finish? Kom naar het congres Transformatie van het sociaal domein op 18 juni in de Jaarbeurs Utrecht. Bekijk hier het programma >>

3 REACTIES

  1. Lees alle reacties
  2. Hopelijk leest ook de minister dit. De energie en de uren die deze doorzetter aan die ggz cliënt heeft besteed, respect! Meer casuïstiek lijkt nodig om enig besef van de intensieve omvang van de begeleiding bij beleidsmakers te bewerkstelligen.

  3. Wijkteam van het kastje naar de muur….
    Respekt voor de manier waarop het wijkteam e.e.a. heeft aangepakt en konsekwent heeft uitgevoerd. Herken er elementen uit waar ik in mijn 30 jarige praktijk als wijkmaatschappelijk werker (toen waren en nog geen sociale wijkteams) regelmatig mee te maken kreeg.Boeiend vak, regelmatig uitdagingen,
    maar de kunst is je niet gek te laten maken. Niet door de klant, en niet door 
    instellingen en de overheid. Je team, de mogelijkheid voor consultatie, het af en toe eens even uit je dak kunnen gaan, zijn erg belangrijk. 
    Alle werkers in de sociale wijkteams (zelf 30 jaar geleden begonnen in een kleine volksbuurt met een multidiciplinair samengesteld team met g.g.v.ster, opbouwwerker, soc.cult.werker(s), en peuterspeelzaalwerk. Hou vol, het is de moeite waard!
    Rob Selles 

Geef je reactie

Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn. Heb je nog geen account, maak dan hieronder een account aan. Lees ook de spelregels.