Kees Jongmans, Wmo-wethouder in Roosendaal (PvdA), was gemeentesecretaris in een andere gemeente toen de voorbereidingen voor de Wet Maatschappelijke Ondersteuning werden getroffen. Hij zag in die hoedanigheid het dossier af en toe al voorbijkomen, en beschouwde de nieuwe wet als een grote kans. Want was de gemeente niet de overheidsinstantei die het dichtst bij de burgers stond? De Wmo zou, dacht hij, gemeenten de kans geven die band te versterken door beter in beeld te krijgen wat burgers echt nodig hebben.

Meer cliëntgericht
Inmiddels is Jongmans vier jaar wethouder in Roosendaal. Hij ziet de Wmo nog steeds als een grote kans, maar beseft dat er nog veel werk te verrichten is. ‘Het moet beter. Bij de totstandkoming van de wet heeft de Tweede Kamer de kans gemist om gemeenten integraal en cliëntgericht aan de slag te laten gaan.’

Tegen armoede
Jongmans werd de afgelopen jaren onder meer geconfronteerd met vergrijzing en armoede in Roosendaal. ‘De vergrijzing gaat hier sneller dan in de rest van het land. Dat vraagt om nieuwe, innovatieve en duurzame oplossingen, waarbij we de verschillende prestatievelden meer en beter met elkaar zullen moeten verbinden. Dat geldt ook voor armoede. Daarom ben ik ook trots op onze ‘Samen tegen Armoede’-teams, waarbij we letterlijk mensen uit de bakken van de sociale dienst vissen en die mensen activeren om bij lotgenoten op bezoek te gaan om ook die mensen te activeren. Dat is als pilot begonnen, maar kan nog echt groeien.’

Projectencarrousel
Hij waarschuwt dan ook voor ‘de projectencarrousel’. ‘We leren te weinig van elkaar, en van goede voorbeelden die te weinig kans krijgen om doorgezet te worden. Ik maak me ook zorgen om de financiële positie van welzijnsinstellingen, die geconfronteerd worden met een toenemende vraag en minder geld.’

Kritiek Wmo-raad
Jongmans kreeg als wethouder te maken met forse kritiek van de Wmo-raad. Het conflict draaide om een zorgloket. De Wmo-raad voelde zich aan het lijntje gehouden door wethouder die een onafhankelijk loket beloofde, maar die belofte in de ogen van de raad niet nakwam. Jongmans, die benadrukt dat ook hij weer on speaking terms is met de Wmo-raad, leerde er vooral van dat goed communiceren essentieel is. ‘Je moet verwarring voorkomen.’

Pittige gesprekken
Jongmans is complimenteus over de thuiszorginstellingen, die na ‘pittig verzet’ tegen aanbestedingen ‘enorm hard gewerkt hebben’. Maar met verschillende welzijnsinstellingen zullen nog ‘pittige gesprekken’ gevoerd worden voor er contracten kunnen worden afgesloten. ‘We zijn niet in alle gevallen overtuigd dat ze kunnen leveren wat wij vragen. In dialooggestuurde gesprekken proberen we daar uit te komen: wij vragen iets, zij vertellen of dat realistisch is, en zo proberen we samen tot een oplossing te komen. Maar uiteindelijk moet iemand de knoop doorhakken, en dat is de gemeente. Wie betaalt, die bepaalt. Dat klinkt plat, maar ik heb als wethouder verantwoording af te leggen.’

Meer nieuws in uw inbox? Klik hier voor de gratis Zorg + Welzijn Nieuwsbrief. Voor meer achtergronden en opinies, neem hier een abonnement op Zorg + Welzijn Magazine.

Bron: Zorg + Welzijn