Door Saskia Klaassen – Ze omschrijven zichzelf als

“een dood vogeltje” dat opbloeide tot “iemand die in zichzelf gelooft” en “zegt

waar het op staat”. De verhalen van de deelneemsters aan de projecten van Women

at Work lijken erg op elkaar. In de verslagen getuigen zowel jonge moeders als

oudere vrouwen uit de Bijlmer over sterker worden, meer zelfvertrouwen krijgen

en je angsten overwinnen. En juist aan zelfvertrouwen ontbreekt het

veel deelneemsters, stelt projectleider Debby Forster. ‘Ogenschijnlijk lijken

deze vrouwen sterk, vaak runnen ze in hun eentje een gezin. Maar uit wat ze

vertellen blijkt een negatief zelfbeeld. Opvallend veel vrouwen

zijn getraumatiseerd. Dat heeft grote invloed op hoe ze zichzelf en hun

mogelijkheden zien.’ Forster is sinds 2002 de drijvende kracht achter het

project. Een kleine tweehonderd vrouwen deed in Amsterdam Zuidoost mee aan de

“empowerment”-bijeenkomsten. Vaak zijn ze uitgesloten van de

arbeidsmarkt of hebben ze een baan onder hun niveau. Een deel van de vrouwen

werkt al in een grijs circuit en wil graag een eigen onderneming starten. Zij

werden door Women at Work getraind in het maken van een businessplan en het

opzetten van een eigen zaak. ‘Voorwaarde is dan wel dat ze

producten of diensten aanbieden waar in Zuidoost behoefte aan is’, vertelt

Forster. ‘Dat is de reden voor onze verhuizing van hartje Bijlmer naar een pand

tegenover station Amsterdam ArenA. We zitten tussen de grote bedrijven en

verwachten hier onze diensten, zoals vergaderfaciliteiten en beauty- en

welnessdiensten, beter te kunnen verkopen. Bovendien kunnen we op deze locatie

gemakkelijker samenwerken met de bedrijven in de

omgeving.’ Leren door te doenVanaf het begin

werkt Women at Work met de Action Learning-methode. Daarbij worden de eigen

ervaringen van deelneemsters gebruikt voor hun verdere ontwikkeling. In de

toepassing van Women at Work ligt het accent op positief activeren en “leren

door te doen”, legt Forster uit. ‘We kijken niet naar wat ze niet kunnen, maar

concentreren ons op wat ze wel kunnen. Vervolgens leren we ze hoe ze deze

kwaliteiten kunnen versterken.’ De deelneemsters komen een half

jaar lang twee dagdelen per week naar de bijeenkomsten. Ze verdiepen zich in

vragen als: hoe zie ik mezelf?; hoe zien anderen mij?; hoe wil ik dat anderen

mij zien?; en, hoe kan ik dat beïnvloeden? De vrouwen leren reflecteren op hun

verleden: hoe hebben ze zich staande gehouden en problemen opgelost?

‘Ze komen dan vanzelf uit bij hun sterke punten’, zegt Forster,

‘de kwaliteiten die ze nodig hebben om hun doelen te bereiken.’Na het eerste

half jaar krijgt iedere vrouw een mentor waarmee ze op individueel niveau verder

werkt aan het doel dat ze zichzelf heeft gesteld. Dat kan zijn het

starten van een studie, het zoeken naar een baan of het opzetten van een

bedrijfje. De mentoren komen hoofdzakelijk uit het zakenleven en krijgen

hiervoor een onkostenvergoeding. ‘Onze ervaring is dat de deelneemsters er na

het eerste half jaar niet altijd in slagen om het positieve gevoel vast te

houden. Ze vallen weer terug in hun slachtofferrol of ontkennen de wensen die ze

hebben uitgesproken.’ Het gehele artikel is te lezen in Zorg +

Welzijn Magazine 7, juli 2007. Drie maanden na publicatie wordt het op de

website geplaatst.