Op de papieren lijst van vrijwilligers Aria Bijl en Nel de Bruijn is driekwart van de 93 ingeschrevenen al aangekruist en aan boord. We zijn net één kwartier bezig met de inscheping. Mevrouw Wil is zwaar, loopt heel moeilijk en met stok, maar klimt met behoorlijke inspanning de enge steile trap op naar het boventerras van de Columbus. Ik houd mijn hart vast. ‘Zal ik helpen’, vraagt Dirkje, de baas van de boot. ‘Nee, dat lukt wel’, zegt mevrouw Wil en ze ploetert gewoon door. ‘Ik doe overal aan mee, ik heb deze zomer al zo’n zeven activiteiten gedaan.’

Tussen Maas en Waal

We gaan varen over de Zandmeren, een afgegraven stuk natuurgebied tussen Maas en Waal in de Betuwe. De loopbrug vult zich gestaag met groepjes of met mensen die alleen of met z’n tweeën zijn. Het wordt een vrolijke boel met heerlijke taartjes, koffie en opvallend veel vrouwen die gebruik maken van deze kans op een heerlijk uitje. Binnen een half uur zit de boot vol met zo’n negentig mensen. ‘We missen er nog drie’, zegt Nel de Bruijn, vrijwilligster bij Welzijn West Betuwe. Ze is trouwens ook nog vrijwilligster bij Humanitas en bij de kerk.

Koffie en gebakje

We gaan! De trossen gaan los. ‘Hartelijk welkom bij de Zomertoer van Welzijnsorganisatie West Betuwe’, verwelkomen Nel en haar collega Aria alle gasten op de boot. ‘We gaan zo’n tweeëneenhalf uur varen op de zijarmen van de Maas. We beginnen met een kopje koffie en een gebakje. Veel plezier allemaal!’ De meeste mensen zitten in groepjes van zeventigpluskoppels. Veel ouderen kennen elkaar. Opvallend zijn enkele vrouwen op leeftijd met hun kleinkind, een familie met hun volwassen kinderen en een familie met gezinsleden met een beperking.

Nabestaandenclub

Janny en Gre zitten keuvelend aan een tafeltje. ‘We kennen elkaar van de nabestaandenclub, twee jaar geleden. We zijn vriendinnen geworden. Met een groep van vier vrouwen uit de nabestaandenclub komen we één keer in de drie maanden bij elkaar. Gre en ik gaan elke week iets doen. Wij zijn tijdens de Zomertoer al naar de high tea geweest, de kaasboerderij en nu de boottocht. Wij doen alles. Ik heb vroeger de wereld afgereisd, dat hoef nu niet meer. We doen nu mee aan activiteiten in de buurt.’ ‘Ja, we gaan samen de wijde wereld in’, vult Gre aan, ‘en af en toe het huis schoonmaken.’

Verjaardag

De familie Van J. bezet wel twee tafels, ze zijn met z’n achten. Hoe komen jullie hier op de boot? ‘Gister was mijn verjaardag’, zegt mevrouw Van J. ‘Ik zag een paar weken geleden de advertentie in de regionale krant en dacht: “Dit is leuk om mijn verjaardag te vieren”.’ We varen de Maas op en worden links en rechts ingehaald door vrachtschepen.

Weet je nog van toen

‘Kijk die zijn niet helemaal volgeladen, anders liggen ze te diep met dit lage water’, weet Piet. Hij vertelt gniffelend dat hij ook een boot heeft gehad. ’Veertig jaar heb ik hier gevaren’, en er volgt een “weet je nog van toen”- verhaal dat ik niet goed kan verstaan vanwege het sterke West Betuwse accent. Al gauw hoor ik uit het gezelschap dat Piet ook wel Piet Luxaflex wordt genoemd. Hij was twee weken geleden nog mijn dorp, vertelt hij nadat ik heb gezegd waar ik woon, omdat zich daar een probleem voordeed met de luxaflex bij een bedrijf. Piet blijkt de allereerste monteur voor luxaflex in Nederland te zijn geweest – we spreken over de jaren zestig. Nog steeds wordt hij, inmiddels midden tachtig, ingezet.

Zomertoer

Wil, die eerder met doorzettingskracht de steile kajuittrap overwon, zit in hetzelfde groepje. Piet woont bij haar in de straat. Wil doet overal aan mee, vertelt ze: ‘Ik denk dat ik al een jaar of zeven elke zomer meedoe aan de activiteiten van de Zomertoer. Ik besteed mijn AOW-vakantiegeld eraan. Ik heb alleen AOW en een heel klein pensioentje, maar krijg huursubsidie, zorgtoeslag en ik kan goed met geld omgaan. Ik ben lid van allerlei clubs en ga naar allerlei lezingen, activiteiten en bijeenkomsten. Ik klaag nergens over.’

Veel kleine gemeenten

Ondanks de blije en gezellige sfeer blijkt het niet altijd gemakkelijk om de activiteiten voor ouderen goed gevuld te krijgen, vertelt vrijwilliger Angela. Het probleem is dat in de Betuwe heel veel kleine gemeenten zijn samengevoegd en dat de gemeente West Betuwe een groot gebied bestrijkt. ‘Als je activiteiten organiseert, is het voor veel ouderen die niet mobiel zijn moeilijk om er te komen. De afstanden kunnen tot 80 – 90 kilometer zijn, en dat is een drempel. Enkele jaren geleden waren er per dorp eigen welzijnsclubs, iedereen kende elkaar. Ik kwam elke week op het kantoor. Nu is er veel minder contact met de mensen van de welzijnsorganisatie. Ze zijn er één dag per week en er zitten zoveel mensen in dat gebouw, ik ken ze niet meer.’

Geen druppel

De Columbus vaart rustig over de Zandmeren. De koffie en de taartjes zijn verorberd, de zon komt door de voornamelijk bewolkte hemel. Het is zomer en lekker warm, dus niemand maalt om de regenbuien die voorspeld waren. Maar we hebben geen druppel gehad. En zowel buiten op het terras van de Columbus, als binnen in het ruime bovendek blijft het gezellig, ontspannen en feestelijk. De familie met gezinsleden met een beperking heeft zich op het benedendek geposteerd en vermaakt zich met het prachtige uitzicht.

Genoten

Als we weer aanmeren en iedereen langzaam – zeventig plus – de boot verlaat, gaat Piet nog even langs bij bootbaas Dirkje – een jonge twintiger. Piet vertelt over zijn boot, 9 meter lang en 3 meter breed. ‘Veertig jaar mee gevaren.’ ‘Heeft u genoten van de bootreis?’ vraagt Dirkje. Jazeker heeft hij dat. ‘Dat is toch geweldig’, lacht de bootbaas, ‘dat die man dan nu deze bootreis kan meemaken.’

Meer over Welzijn West Betuwe>>