Verplaats je nu eens in een kind, stelt Dijkhuizen. ‘Dat klinkt zo vanzelfsprekend. Maar probeer het eens echt te doen.’ Zelf nodigt hij bij lezingen professionals regelmatig uit om ‘in gesprek te gaan met de elfjarige Danny, de jongen die net een gezinsdrama achter de rug heeft.’ Op die leeftijd kwamen zijn moeder en twee broertjes om het leven door huiselijk geweld. ‘Dat vinden professionals heel lastig. Het ongemak is dan echt voelbaar in de zaal.’

Geen verborgen agenda

Dijkhuizen, oprichter van Kids4Dreams, zet zijn eigen ervaringen vaak in om kinderen en jongeren te helpen en professionals te inspireren. ‘Ik zie dat sociaal professionals en docenten met de beste bedoelingen zich heel strak vasthouden aan protocollen en stappenplannen. En natuurlijk is het heel goed dat er nu een Meldcode is. In mijn tijd was er geen crisisdienst, de school en hulpverleners moesten het allemaal maar zelf uitzoeken.’ De aandacht en protocollen rondom huiselijk geweld juicht hij dan ook toe. ‘Maar vergeet niet om zo’n gesprek in te gaan als mens. Met je hart. Wat zou je zeggen wanneer dit het zoontje van een goede vriendin of vriend was? Ga het gesprek niet in met een verborgen agenda maar neem de tijd.’

Gezien worden

De mensen die hem weer vertrouwen en hoop hebben gegeven, waren geen hulpverleners. ‘Meester Taco, mijn tante en mijn pleegouders waren de cruciale personen die het verschil hebben gemaakt. Ik heb me op latere leeftijd vaak afgevraagd wat zij gedaan hebben dat zo’n grote impact heeft gemaakt.’ Dijkhuizen weet inmiddels wat de belangrijkste key-elementen zijn geweest. ‘Ze hebben me de ruimte gegeven om te vallen en op te staan. Ze hebben me altijd positief benaderd én waren altijd heel persoonlijk. Alle drie deelden zij hun verhalen, ervaringen met mij. De kern komt toch neer op: gezien worden.’

Balans

Het zijn deze elementen die Dijkhuizen voortdurend bij hulpverleners en docenten onder de aandacht brengt. ‘Het gaat erom dat kinderen gezien worden. Ik denk dat veel professionals worstelen met afstand en nabijheid. Maar daar moet je de juiste balans in vinden. Je bent aan de ene kant een maatje voor het kind,  een rolmodel, maar tegelijkertijd behoud je wel een stuk autoriteit, waardoor hij of zij je natuurlijk wel serieus neemt. Die haargrens moet je op zoeken.’

Waarom?

Kinderen of jongeren die op een negatieve manier aandacht vragen, worden volgens Dijkhuizen te hard toegesproken. ‘De nadruk ligt vaak te veel op wat er niet goed gaat, maar waarom gedraagt een kind zo? Waarom ontploft hij ineens op het schoolplein? Misschien zit daar veel meer achter. Misschien was hij in de ochtend getuige van een ruzie tussen zijn ouders?’

Corona

Het aantal meldingen over huiselijk geweld in Nederland is tijdens de eerste lockdown – ondanks de grote zorgen van professionals – niet gestegen. De zorgen bij onder meer Veilig Thuis zijn groot dat veel ellende achter de voordeur verdwijnt. Dijkhuizen: ‘Ik begrijp de zorgen, ik denk dat hulpverleners zeker alert moeten zijn op signalen. Maar er zitten twee kanten aan de medaille. Ja, in sommige gezinnen neemt de stress door corona en misschien onzekerheid over werk toe, maar er zijn ook gezinnen die juist veel meer tot rust komen tijdens een soort lockdown. En waar meer aandacht voor elkaar is. Ik ben zeker niet alleen maar pessimistisch