De buurman van journalist Edith Tulp is bijzonder. Daar had ze echter nog geen idee van toen hij op twee hoog onder haar kwam wonen. ‘De zorgorganisatie die hem begeleidt, informeerde de buren bewust niet. Ze willen niet stigmatiseren. Alle begrip daarvoor. Maar ik had mijn eigen stigmatiserende diagnose al gesteld.’
Ik weet nog hoe ik, nieuwsgierig naar mijn nieuwe buur, zijn openstaande appartement binnenging. Daar stond hij, een jonge gezette man met een doekje in zijn hand. Terwijl ik mezelf enthousiast introduceerde, wierp hij me een schichtige blik toe. Hij mompelde iets en negeerde me. ‘Zeg die mevrouw eens gewoon goedendag’, zei iemand aan de andere kant van de kamer die zijn moeder bleek te zijn. Dat was het begin van een lang en geleidelijk
