‘Alsof het minder erg was geweest als iedereen in precies hetzelfde schuitje had gezeten’, zo analyseert de krant. Het zorgsysteem na de decentralisaties zorgt voor gevoelens van rechtsongelijkheid. Bovendien zijn de verhalen over gemeenten die niet naar de omstandigheden kijken en wel bezuinigen op de kwetsbare inwoners legio, aldus de Volkskrant.

Wmo
De krant spreekt de Amsterdamse ALS-patiënt Margriet Poppema. Zij doet haar verhaal over hoe ze beroep deed op de Wmo. Poppema belandde na haar diagnose sneller dan verwacht in een rolstoel en vroeg daarom een planfondtillift aan om vanuit bed in haar rolstoel te kunnen komen. Dat was juli 2015. Eerst kwam er een Wmo-casemanager van de gemeente langs. Daarna in september 2015 iemand van MO-zaak en in oktober 2015 nog iemand van de gemeente. Allemaal om te bekijken of de voorziening echt nodig was. De lift kwam er uiteindelijk, al moesten Poppema en haar partner zelf opdraaien voor de kosten: 4000 euro.

Rechtsongelijkheid
Het getuigt van wantrouwen dat ze zelfs met met een indicatie zo lang moet wachten en de aanpassing ook zelf moet betalen, zegt Poppema in de krant. In een andere gemeente was ze goedkoper uit geweest. Rechtsongelijkheid,  vindt ze. Volgens haar heeft de gemeente niet de expertise die nodig is om mensen met dergelijke ernstige ziekten te begeleiden. Het gaat om dure hulp en die komt te langzaam op gang voor mensen met een progressieve ziekte als ALS.

Gemeente
De gemeente Amsterdam reageert niet op individuele gevallen, maar zegt in de krant dat overal in het land inwoners zullen merken dat er minder geld is. En dat gemeenten met de rug tegen de muur staan: ze hebben de opdracht gekregen om flink te bezuinigen maar wel hun inwoners zo goed mogelijk te helpen.