Steeds meer mannen, maar ook jongeren, kleinkinderen en het sociale netwerk van cliënten, zijn in de toekomst nodig voor de mantelzorg. De mantelzorgers worden zwaarder belast door beperking van de AWBZ. De gevolgen daarvan komen op het bordje van de mantelzorger, die daarom meer ondersteund moet worden. Dat bepleit Susan Feith, programmamedewerker bij kenniscentrum Vilans en Expertisecentrum Mantelzorg.
Cultuurverandering
De pakketmaatregel AWBZ heeft tot gevolg dat allerlei begeleidingsfuncties niet meer worden vergoed. Die taken komen nu bij de mantelzorger terecht. Volgens kenniscentrum Vilans is een cultuurverandering nodig om de beperking van de AWBZ door mantelzorg op te vangen. De positie van mantelzorgers in de zorg moet beter, evenals de samenwerking met de professional. En er moeten meer ondersteunende voorzieningen komen voor mantelzorg.
Versteviging
Susan Feith pleit voor de – noodzakelijke – versteviging van de informele zorg, zodat overbelasting van mantelzorgers wordt tegen gegaan. ‘Afgelopen jaren is het aantal mantelzorgers niet toegenomen, maar wel hun taken mede dankzij de beperking van de AWBZ-zorg. De overheid wil mantelzorg stimuleren, maar de ondersteuning laat nog te wensen over.’
Voorzieningen
Van de huidige mantelzorgers is 60 procent vrouw tussen 45 en 65 jaar, 50 procent werkt in deeltijd of voltijd. Om hun zwaardere taken uit te kunnen voeren, hebben ze meer voorzieningen nodig. Feith erkent dat de zorg aan de bovenkant weg wordt gehaald bij de cliënt en daarvoor een beetje steun aan de onderkant wordt terug komt. ‘Het alternatief is dat de mantelzorger zwaarder belast wordt en er helemaal niks voor terug krijgt.’
Preventie
Ook gemeenten en zorgverzekeraars kunnen meewerken aan de steun voor mantelzorgers, door mee te werken aan bijvoorbeeld dagvoorzieningen en activiteiten voor cliënten. ‘Preventie is goedkoper dan de kosten voor psychische hulp of ziekte van de mantelzorger.’
Gelijkwaardig
Daarnaast maakt een goed samenspel tussen professional en mantelzorger de zorg voor de cliënt minder zwaar. ‘Sommige beroepskrachten hebben het van nature en vragen aan de mantelzorger: “En hoe gaat het met u?” Belangrijk is dat beroepskracht en mantelzorger het gesprek aangaan over de zorgsituatie en wat er nodig is. En dat ze elkaar als gelijkwaardige partners zien.’
Meer nieuws in uw inbox? Klik hier voor de gratis Zorg + Welzijn Nieuwsbrief. Voor meer achtergronden en opinies, neem hier een abonnement op Zorg + Welzijn Magazine.
Volg Zorg+Welzijn op Twitter >>
Bron: Foto: ANP/Lex van Lieshout
Om het compleet te maken…. een dag na dit artikel lees ik in de Thuiszorgnieuws een artikel over hetzelfde onderzoek met een compleet andere toonzetting waar ik juist helemaal blij van word. Zie: http://www.thuiszorgnieuws.nl/professioneel-in-duo-met-mantelzorger/
Die toonzetting en het accent in aandacht maakt voor mij het verschil tussen moe-worden of energie krijgen. Voor een mantelzorger heel belangrijk!
Belinda ik wil graag op je reactie reageren.
Ik reageer op het artikel vanwege de toonzetting in de titel. Ik verricht wel werkzaamheden als mantelzorger maar ik identificeer me er in het geheel niet mee, en ik noem me doorgaans ook helemaal niet zo. Juist vanwege het gevoel wat ik er bij krijg wat ik hier eerder beschreef.
De bestaande organisaties voor mantelzorgondersteuning hebben er moeite mee om al die 3 miljoen mensen die mantelzorgwerkzaamheden doen te bereiken. Ook degenen die best wel eens behoefte hebben aan iets waardoor ze weer opgeladen raken om verder te gaan. Dat deze mensen niet worden bereikt met de bestaande ondersteuning komt door de beeldvorming… ziek, zwak en de betutteling. Ik ben zelf ook zo iemand en ik ken er veel meer. Waar ik behoefte aan heb is financiele ruimte waarmee ik zelf kan kiezen of ik iemand inhuur om mijn huis schoon te maken, of dat ik een cursus spaans ga doen omdat ik daar leuke mensen ontmoet. ’t Is maar net waar ik energie van krijg om mijn werk als mantelzorger te doen. Dat is net wat ieder werkend mens heeft. Het ‘betuttelende’ rondom mantelzorg…. dat is wat de ondersteuning die men nodig heeft weghoudt bij degenen die het ook nodig hebben, maar dan op hun manier.
Ik heb veel aan het PGB waaruit mijn man mijn mantelzorgwerk betaalt. Het is net genoeg. Door de bezuinigingen in de AWBZ zal mijn betaling voor volgend jaar waarschijnlijk minder zijn. Dat is wel degelijk een zorg. Maar die vermindert niet met meer geld voor ondersteuning van mij als mantelzorger. Die vermindert met de continuiteit van inkomen, van betaling van mijn mantelzorgwerk uit het PGB.
Er is nu ook een soort hyves voor mantelzorgers; http://www.carenzorgt.nl.
daar kun je met familie,bekenden en kennissen afspraken in de agenda zetten van degene voor wie je zorgt.
Ook kan de zorginstelling dan laten weten op welke tijden de zuster langskomt.
Ik heb nu 2 pogingen gedaan om een een reactie geplaatst te krijgen, maar ik zie mijn reactie niet terug. Hoe zit dat?
Ik wil reageren op de reactie van Cora Postema: allereerst je hebt gelijk waar het betreft om erkenning en waardering. Deze erkenning en waardering krijg je als maatschappelijk mantelzorg gezien wordt als een waardevolle bijdrage aan de maatschappij zoals een betaalde baan. Helaas is dat nog niet zo!
Daarnaast zijn er genoeg mantelzorgers die zich niet volledig met hun mantelzorgtaak willen of kunnen identificeren. Zij willen werken, eigen ruimte en willen heel graag ondersteuning op de taken die zij anders zelf zouden moeten vervullen. Er zitten twee kanten aan de zaak, maar voor mij op de eerste plaats: zorgen is een grote kracht en een keuze als je het full time doet. Het is zeker ook kracht om het anders te organiseren als je het daarmee langer kan volhouden.
Bij de titel van dit artikel voel ik mijn buik heftig samenkrimpen van de weerstand.
Ik ben mantelzorger, 7 dagen in de week 24 uur per dag. Ik vind het helemaal terecht dat er wordt gepleit voor een betere waardering voor het werk van de mantelzorger. Ik zie mantelzorg als een volwaardige vorm van zorg, die ook als zodanig beloond dient te worden. Maar…. dat krijg je niet voor elkaar als je spreekt over meer ondersteuning voor zwaardere mantelzorg. Ik kan het woord ondersteuning niet meer horen. Ik wil gewoon respect voor mijn maatschappelijke bijdrage op basis van gelijkwaardigheid. Door mantelzorg als zwaar en met behoefte aan ondersteuning neer te zetten plaats je me in een positie van ziek, zwak en behoeftig. Dat ervaar ik als respectloos!